Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008



HENRI CARTIER-BRESSON





Henri Cartier - Bresson
(1908 - 2004)



















Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Όλα είναι ένα ψέμα?..

"Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Όλα είναι ένα ψέμα"
Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Παίζει η Νένα Μεντή.

Ένας σκηνοθέτης, που χρόνια ολόκληρα επιλέγει να ασκεί το επάγγελμά του διατηρώντας χαμηλούς τόνους.
Μία ηθοποιός με 42 χρόνια θητεία στο θέατρο, κάπως απομακρυμένη από τα εκτυφλωτικά φώτα της δημοσιότητας.
Ένα ρεσιτάλ σκηνοθεσίας και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, μόνο σε μία παράσταση.
Δυο άνθρωποι που δούλεψαν ο ένας για τον άλλο και οι δυο μας για το κοινό.
Μία παράσταση, που καταφέρνει να σηκώσει ένα ολόκληρο θέατρο όρθιο στο χειροκρότημα κι όχι αδικαιολόγητα.
Μια παράσταση, λόγος για να ελπίσουμε πως τελικά το θέατρο, σημέρα, δεν πεθαίνει..
Κύριε Ζούλια, Κυρία Μεντή,
σας ευχαριστώ.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

6.00 το πρωί..

Καληνύχτα... Στις έξι το πρωί..

Ισόβια κάθειρξη

Γεννήθηκε το 1959. Παντρεύτηκε το 1982. Έκανε το πρώτο παιδί της το 1987. Το δεύτερο το 1988. Ήθελε να παντρευτεί για να ξεφύγει από τους γονείς της. Η μάνα της την έβαζε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού απ' όταν ήταν 8 χρονών. Ο πατέρας της την έκοψε από το σχολείο μετά την Στ' Δημοτικού. Ήταν όμορφο κορίτσι στα νιάτα της. Πολύ όμορφο... Ο άντρας της την είχε ερωτευτεί από μια φωτογραφία. Ήταν άσχημος άντρας, λίγο επαρχιώτης. Τον παντρεύτηκε όμως. Το 1994 μέθυσε πρώτη φορά μόνη της. Από τότε το κάνει σχεδόν κάθε μέρα. Τα παιδιά της την αγαπάνε νηφάλια, τη μισούν μεθυσμένη. Εκείνη δεν παραδέχεται ότι είναι αλκοολική. Ο άντρας της δεν την είχε ποτέ αγαπήσει πραγματικά. Το 2005 χρωστάγαν, λόγω κακής οικονομικής διαχείρισης, γύρω στις 300.000 ευρώ στις τράπεζες. Έζησε όλη τη ζωή της μέσα στο σπίτι. Όταν έμενε με τους γονείς, δεν έβγαινε γιατί της το απαγόρευαν. Όταν παντρεύτηκε, στην αρχή δεν έβγαινε για να μεγαλώσει τα παιδιά. Μετά δεν έβγαινε γιατί δεν είχαν πολλά λεφτά. Τώρα δε βγαίνει γιατί δεν έχει διάθεση. Ο άντρας της δουλεύει στα καράβια και λείπει συνέχεια. Τα παιδιά της έχουν μεγαλώσει, σπουδάζουν, δουλεύουν και λείπουν συνέχεια. Είναι όλη μέρα μόνη της. Μπροστά σε μια τηλεόραση. Αναγκαστικά, όλα τα οικονομικά του σπιτιού περνάν από τα χέρια της. Αυτήν ψάχνουν οι τράπεζες, αυτή πληρώνει τους λογαριασμούς, το νοίκι, αυτή κλαίει τα βράδια που δεν της περισσεύουν λεφτά για να μαγειρέψει στα παιδιά της. Όλη μέρα δεν έχει κανέναν για να μιλήσει, να πει μια κουβέντα. Ακούει τους ανθρώπους που μιλούν στην τηλεόραση κι εκείνη δε μιλά. Τρεις φορές τη μέρα μιλά με τη μεγάλη της κόρη στο τηλέφωνο. "Ξύπνησες αγάπη μου?" τη ρωτά το πρωί και μετά αρχίζει και της λέει τηλεφωνικώς όλα όσα έχει κάνει από το πρωί. "Πώς πήγε η σχολή αγάπη μου?" τη ρωτά το βράδυ και μετά αρχίζει και της λέει τηλεφωνικώς όλα όσα έκανε από το πρωί που μιλήσανε. "Ξάπλωσες αγάπη μου?" τη ρωτά το βράδυ και μετά αρχίζει και της λέει τηλεφωνικώς όλα όσα ξέχασε να της πει την υπόλοιπη μέρα κι όλα όσα σκοπεύει να κάνει αύριο. Σήμερα της είπε: "Δεν είμαι καλά αγάπη μου. Δεν ξέρω αν θα αντέξω. Τόσα προβλήματα και καμία λύση. Καμία βοήθεια. Το μυαλό μου έχει αρχίσει και χάνεται. Πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει και να μην καταλαβαίνει τι έχει διαβάσει. Βλέπω τηλεόραση και δε θυμάμαι τι είδα..." Μετά κλείσανε γιατί η κόρη της έπρεπε να κάνει μπάνιο γιατί σήμερα δούλευε βραδυνή... Το μόνο που ίσως να την ανακουφίζει είναι πως μια μέρα αργά ή γρήγορα θα πεθάνει και τότε όλα θα λυθούν... Τότε θα ξεκουραστεί.

I'm a free man

Μεθυσμένος... Μαλλιά ράστα. "Αγκάπη μου, μια μπύρα αγκάπη μου βάλε μου σε παρακαλώ αγκάπη μου, μεγκάλο ποτήρι..." .. Μιλά γρήγορα ακαταλαβίστικα... Μιλά συνέχεια... Μάτια θλιμμένα, μισόκλειστα.. Παίρνει την μπύρα κι εξαφανίζεται.. Παίρνει κι άλλη μπύρα.. Δεν έχει πληρώσει ακόμα. Όποτε η μπαργούμαν του κάνει λόγο για λεφτά, εκείνος της μιλάει για αγάπη. "Αγκάπη μου, αυτό είναι ποτό. Μόνο. Ναι? Κι αυτό αγκάπη μου είναι μαγκαζί. Μόνο. Απλό τόσο. Εγκώ έχει λεφτά." Της μιλά μια στα ελληνικά, μια στα αγγλικά. Μιλάει για το Χριστό, τον Michael Jackson, για τον Martin Luther King... "Τι συμβαίνει?" . "Να δεις που αυτός ο βρωμοαράπακλας δε θα πληρώσει". "Ασ' τον είναι τύφλα. Μην του βάλεις αλλό ποτό". Τα μάτια του μισοκλείνουν, το κεφάλι του που και που κρεμάει απ' το λαιμό του- συνέρχεται μετά. "Τι θα γίνει "αγκάπη μου", θα πληρώσεις τίποτα?" . "Μη λες εσύ γκια αγκάπη, δεν ξέρεις. Μόνο εγκώ. Εγκώ λέω γκια αγκάπη and you listen to me. Εγκώ θα πληρώσει. I' m a free man κι έχω λεφτά. I' m a free man κι εγκώ αποφασίζω πότε πληρώσω".. Έμεινε εκεί, ψιθυρίζοντας, σχεδόν αυτιστικά, "I'm a free man.. I' m a free man... I'm a free man..." Κλάματα... "I' M A FREE MAN!" ούρλιαξε. Βγάζει μαχαίρι. "I' M A FREE MAN" ουρλιάζει ξανά. Χώνει το μαχαίρι στο λαιμό του και πέφτει πάνω στο μπαρ μαζί με όλο του το αίμα. He is a free man....


Αθήνα, 17.11.07, 03:15 τα χαράματα

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Δε θα βρω ποτέ τις λέξεις...
Τίποτα....